Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/186

— 178 —

niecki, przeglądając w lustrze swą twarz od brzytwy lakierowaną, wąs do góry i oczy pijane życiem już od rana.
 — Ogniotrwałe zdrowie! — mruczał Klonowicz, niby oburzony. — Miesiąc z górą takiego życia, a innego pochowaliby już — słowo daję! Ale Kasia chora — —
 — Kasia?
 — Ta żelazna, z czterema zamkami. Złożyłeś mi pan w końcu października trzy tysiące w depozyt — wczoraj frunęła ostatnia setka. —
 — O psia! — Ale nie bój się, Klonosiu. Nadpłynęła flotylla za jęczmień. O, patrz tu — —
 Dobył z pod poduszki grubą kopertę i rzucił na stół. Klonowicz wziął do rąk i zaczął liczyć banknoty.
 — Po czemuż pan sprzedałeś?
 — Po ośm rubli korzec, ale tylko połowę. Na wiosnę będzie droższy.
 — Bój się pan Boga! podwójna cena w porównaniu z targową!
 — Bo jęczmyk „prima Sławoszewo”; rozchwytają te ziarenka na siew.
 Klonowicz osłupiał, wiedząc, że Broniecki lubi wywoływać osłupienie przez słowa swe i czyny.
 — Zaraz tu przyjdzie parę, osób — zaczął pan Józef z innej beczki — zjedz z nami śniadanie, stary.
 — Padam do nóg, uciekam! — zerwał się Klonowicz z miejsca, zagarniając wszystkie pieniądze za jęczmień.
 — Hola, hola, jegomość! schowaj mi pan tysiące, ale zostaw te drobne.