Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/195

— 187 —

 — Prosiłaś prezesa o uwolnienie Czemskiego?!
 — Prosiłam.
 — A tam, w tej ptaszkami, nakrytej przez policję, powiedziałaś swoje nazwisko?
 — Kiedy mnie zapytali, powiedziałam. Jakże miałam zrobić? powiedzieć inne?
 — I odpaliłaś Leśniowolskiego?
 — Nie, ale zrozumiał, że nie warto o mnie się starać — —
 Pan Józef zachmurzył się na dobre:
 — Hm, hm... Toś ładnego piwa nawarzyła. Maniuś: powiedzą, żeś... zaręczona z Czemskim.
 — Czy to tak straszne, tatusiu?
 — Jakto?! — wybuchnął Broniecki — bez poradzenia się ze mną, bez mojej zgody zaręczyłabyś się z tym wartogłowem?! Tegom się po tobie nie spodziewał!
 — Nie jestem zaręczona — odrzekła smutno Mańka.
 — Mam nadzieję! Ale dosyć i tego, żeś obrosła po świecie nasze nazwisko, połączone z tym jegomością. Nie wiesz nawet, kto on taki, skąd się przydyndał w okolice Sławoszewa...
 — To bardzo porządny człowiek — zaryzykowała Mańka.
 — Porządny! — sąpał pan Józef, chodząc po pokoju — to nie dosyć, że nikogo nie zabił, ani okradł! — — Przewrócona głowa, nie szlachcic...