Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/240

— 232 —

 — Znajdziemy ofiarnych, niech was o to głowa nie boli — zniecierpliwił się profesor.
 — Owszem, muszę wiedzieć, co ja tu robię i dla kogo. Mam wiele przyjaźni dla Czemskiego i gotów jestem mu pomagać, ale muszę znać dokładniej jego zamiar.
 — Jakto? — więc mnie, towarzyszowi, i grupie „Ludowca” odmawiacie pomocy?
 — Zasadniczo nie odmawiam. Wierzę w wasze szczere chęci, ale nie w zmysł praktyczny. Nic jeszcze niewiadomo, nawet kto da pieniędzy, a już pan dajesz obietnice jakichś gmachów, może nawet falansteru rolnego! Przecie to gorączkuje chłopa, który nic z tego nie rozumie!
 — Trzeba stawiać wysokie ceny wytyczne, trzeba pobudzać wyobraźnię ludu, aby go do celów tych zagrzać — próbował bronić się profesor.
 W każdym razie — odrzekł Winter — trzeba się opierać na realnych podstawach, których tu jeszcze nie widzę. — — A dlaczegóż pan zniechęca mielniaków do tego domu ludowego, który sobie budują?
 Profesor najeżył się okrutnie.
 — Do tego domu?! Nie wiecie, jak on powstał i co to za forteca obskurantyzmu!
 — Wiem, opowiadał mi Czemski. Nie widzę w tem żadnej tragedji. Dom buduje przecie gmina.
 — Za pożyczkę tych wsteczników, Godziemby i jemu podobnych!
 — No, za pożyczkę... przecie na lichwę nie pożyczyli i domu nie zagarną. A dom jest już faktem, zasadniczo dodatnim, i szkoła w Niespusze,