Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/243

— 235 —

 — Więc zgodzisz się na to, cośmy mówili... żeby mi towarzyszyć na resztę mego pracowitego życia?
 — A no już... — uznała za stosowne zawstydzić się trochę — tylko wiedzieć muszę, na co idę — bo na służącą już nie chcę.
 — Na towarzyszkę równo uprawnioną — rzekł: Owocny uroczyście.
 — To niby... na żonę? czy jak?
 — Między nami ślubów nie potrzeba — bronił się słabo profesor.
 — To nie! to nic z tego! nie chcę już, żeby mnie ludzie palcami wytykali!
 — Bądźmy wyżsi nad przesądy, Agatko. Czy nam klecha zwiąże ręce, czy nie, będziemy się kochali do śmierci. Nie pozwolę cię nikomu nazywać inaczej, jak profesorową.
 — A ja chcę tak być zapisana! Dosyć mam tego, żeby mi lada chłop mówił po imieniu i jeszcze się przystawiał!
 Owocny zadumał się, jakby walczył z sobą, choć wiedział już od paru dni, że inaczej, jak pod tym warunkiem, nie dostanie Agatki. Ale chciał wygrać uroczyście swój największy i jedyny atut:
 — Masz słuszność, Agatko: stanie się, jak Pragniesz — pobierzemy się urzędownie.
 Ciepło uczyniło się dziewczynie od zadowolenia miłości własnej; ujęła profesora pod ramię, Podziękowała mu przysunięciem do boku całej swej jędrnej postaci, aż mędrzec zdziecinniał, jął podrygiwać i majaczyć.