Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/250

— 242 —

z panem dziedzicem, z panem Godziembą. Bo jak to mówią: czem skorupka za młodu nasiąknie...
 — O to, to właśnie — uradował się Broniecki — lubię z wami gadać, bo jest z kim... Poczekajcie — ja się wam dowiem, co pan Czemski zamyśla o tej szkole w Niespusze. Choć to z więźniem niełatwo się porozumieć, już ja potrafię — — Spodziewam się, ze pan Owocny prztyczka w nos dostanie.
 — Dziękuję za jedno, panie dziedzicu, ale druga bieda gorsza, przy samej skórze — rzekł frasobliwie Rykoń, jakby się wstydził za swych sąsiadów gminnych.
 — No? co tam?
 — To, że podatku wiosennego na budowę nie chcą mi z gminy płacić — —
 — O psia! to gorzej — —
 Zaległo krótkie milczenie, które przerwał Broniecki:
 — To już wasza rzecz, Janie. Albo trzymacie gminę za łeb, albo jej nie trzymacie — — Ja tu nie poradzę.
 Znowu zamyślił się i po chwili rzekł mniej stanowczo:
 — Chyba pan Godziemba? —
 — Postanowione było tak, że od pana Godziemby dopiero na świętego Jana nowe pieniądze nadejdą, a na teraz miały być z gminnej składki wiosennej — objaśnił Rykoń.
 — W takim razie już nie wiem... ja także na przednówku pieniędzy nie mam... Ale przecie ten