Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/261

— 253 —

— to i ja po topór dla siebie skoczę — jeszczetam może kogo namówię — —
 — Toś mi brat, Żułek! idź-że i powracaj, a chybko — —
 O dziesiątej wypoczynek nastał zwyczajny na śniadanie. Anastazja przyniosła dla Rykonia i parobków gorący posiłek. Za grubą i niezgrabną dziewką szła druga, całkiem innej urody, z zapaską, narzuconą na głowę. — — Poznał ją niebawem Jan po wielkich, zapatrzonych na niego oczach i po twarzy gładkiej a bledszej, niż miały je dziewczyny polne. Poznał ją Jan i chwyciła go za serce radosna pewność, że ta jedna jest mu oddana całą duszą.
 — Magdusia?!... co wy tutaj?
 Olczakówna uścisnęła, długo milcząc, wyciągniętą dłoń Jana; potem rzekła uroczyście:
 — Już ja wam wytłumaczę; zjedzcie tylko najprzód śniadanie.
 — To se chodźmy tam dalej, na te belki pod stodołę. Pod okapem nie tak w oczy prószy i będziemy na widoku ludziom, wedle przyzwoitości.
 Rozmiłowanemi oczyma podziękowała Magda Janowi, że łaskawie chce z nią gadać.
 Usiedli, Jeść nie chciała, bo była już po śniadaniu. Rykoń zagadnął poważnie:
 — Cóż powiecie, Magdalena?
 Dziewczyna trudno przystępowała do wyznań; zrzuciła zapaskę z głowy na ramiona, okazując piękny ubiór, cały według prawdziwej mody łowickiej. Rzekła, spuszczając oczy:
 — Już ja się pożegnałem z panienką i ze Sławoszewem; chcę mieszkać w Mielnie — —