Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/288

— 280 —

 Wzruszenie ogarnęło wszystkich, nawet Bronieckiego. Zdarzyło się nawet małe zamieszanie, gdy pan Józef poszedł do swego pokoju, aby się przebrać, a Mańka wybiegła za nim bez widocznego powodu — i goście pozostali sami w wielkim salonie.
 — Tatusiu! jaki ten doktór miły i piękny! — zawołała Manieczka.
 — A nie mówiłem? — — I Stefan będzie taki sam. Przecie ja ich obu wynalazłem!
 — Tatuś?!
 — A któż tego zacnego doktora Tomasza wyłuskał z Lublina? — —
 — Prawda... — odrzekła Mańka ze szczyptą obłudnej pokory, przepadającą w niezmiernej radości ogólnego porozumienia.
 — A widzisz! Skąd-żebyś go nawet znała, jeżeli nie przeze mnie? Nic ci jeszcze nie powiedział — —
 Ale Manieczka przejrzała już doktora w jego postaci, promieniejącej wspaniałą siwizną i mądremi oczyma, w sposobie uściśnienia jej rączki przez obie delikatne, magnetyczne dłonie uczonego.
 — Tatusiu najukochańszy, najmądrzejszy!
 — Tak, tak... Wracajże do nich, szczebiotko, bo pomyślą, żeśmy głowy potracili — —
 Wróciła Mańka do salonu i rozpoczęła o pogodzie, która tym razem wymagała, aby o niej mówiono: zimny deszcz dukuczliwie i przekornie smagał po szybach okien.
 Pogoda dostarczyła też wymówki powracającemu Bronieckiemu:
 — Taki psi czas, że człowiek szlafrokuje