Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/312

— 304 —

 — Chyba żeście do nas, na gubernatora nastali? — wtrącił Workowski ironicznie.
 Pomiarkował się Rykoń, że za dużo powiedział, więcej, niż sam wie. Jak to będzie? — jeszcze nie wykalkulował, miał tylko niezłomne przekonanie, że mozolne dzieło gminne musi doprowadzić do końca. W odpowiedzi sąsiadom trochę zrejterował:
 — Wszyscy my sobie gubernatory, którzy dobro pospólne rozumiemy. Na składkę zrobiliśmy uchwąłę — święty nasz obowiązek płacić.
 — I na co, kiej budować nie pozwalają? — ostro zapytał Workowski.
 — Naczelnik nie ma mocy przeciw gminnej uchwale. Zatrzymał budowanie — stanęliśmy, ba i ta psia pogoda przeszkodziła. Ale kazać zmarnować tylą robotę nie ma mocy.
 — Pytał się was będzie?
 — Jensi nim potrząchną. A my to pluć w kaszę sobie pozwolimy?
 — Pewno, że nie — rzekł Workowski odruchowo, przez butę, choć niezupełnie przekonany.
 Tymczasem na przekorę dzielnej otusze Rykonia batogi śnieżne znowu zacięły w spocone szyby okien.
 — Jezus, Marja! — zawołała Pawłowa — a toć już pokaranie za cudze, nie nasze winy!
 Posępność ogarnęła izbę zamroczoną. Nie było już o czem radzić. Sąsiedzi chcieli się pożegnać, ale próbowali jeszcze przeczekać śnieżycę. Długo milczeli wszyscy, podpierając dłońmi zasępione czoła, albo krzyżując ramiona z rezygnacją.