Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/313

— 305 —

 — A cóż to Magdalena dzisiał nie przyszła? — zapytał Rykoń matki.
 — Nie przyszła — odrzekła stara głosem miękkim i rozżalonym — porzuciła wełniak, cośmy go wczoraj zaczęły.
 — Olczakówna? — zapytał Workowski.
 — A juści nie inna — nawet że obiecała.
 Magdusia wkradła się była już w łaski Pawłowej przez słodkie pochlebianie, tęgą pomoc w robotach, a zwłaszcza przez niezwykłą zdolność do tkactwa, które było namiętnością starej. Przychodziła też codzień do Rykoniów.
 — Magda, skoro świt, zabrała się ze Stańczakami do Łowicza — objaśnił Workowski.
 — To jakże wróci, kiedy Stańczakowie tu nie wracają? — zapytał Rykoń.
 — Mówiła, że na południe będzie z powrotem.
 — Zachciało jej się też na taki czas! — troskliwie zawołała Pawłowa.
 — Nie padało nic o wschodzie słońca — tłumaczył obojętnie Workowski.
 Zato teraz smagał śnieg od wschodu na zachód niemiłosiernie; ruchoma ściana zawiei, zaledwie przezroczysta, spodem oparta o niepokalaną bieliznę ziemi, szczytem tonąca w męcie chmurnym, zasuwała krainę mrozem i zniszczeniem, a choć już doszła i przeszła, trwała ciągłe w swym zaborze, w nieprzejrzanej grubości, ściskała ze wszech stron, gnębiła z góry, ścinała lodem łzy ludzkie i słabszym sercom dawała przedsmak śmierci.