Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/314

— 306 —

 Pora była na obiad; rozeszli się sąsiedzi każdy do swego ogniska.
 Dopiero teraz Rykoć, gdy sam pozostał z matką, poskarżył się:
 — Oj, źle matulu — —
 Pawłowa spojrzała w świecące oczy syna i na jego policzki zaognione:
 — Gorąc cię zmąga; legnij se w pościeli, Jasieńku.
 — Nie legnę; żebym się położył, tobym na dobre zachorował. Co mi tam noga! — fraszka. To mniej boli, niż zła dola pospóla.
 — Może Pan Jezus i ta Matka Częstochowska nagrodzą choć na jarzynie? — pocieszyła syna ciaśniej patrząca Pawłowa.
 — Taka nasza wiosna, takie i życie! — westchnął krótko Rykoń.
 I wiedząc, że w sercu matczynem znajdzie odgłos tylko fizycznego bólu, zamilkł. Potem dał sobie odnowić zioła na spuchniętem kolanie i przewiązać.
 Zjadł niewiele na obiad — miał się zabrać do czytania wczorajszych dzienników — gdy nagłe błysło mu w oczach i zapytał niespokojnie:
 — Powiedzcie-no, matka, niech Fudała skoczy do Workowskich i zobaczy, czy Magdusia wróciła z Łowicza!
 — Bo i prawda — ucieszyła się Pawłowa — zawołaćby ją do nas, zarazby choć młode gadanie rozległo się w chałupie.
 Do Workowskich było od Rykoniów nie więcej, jak pięćset kroków, ale Fudała, rad z rozryw-