Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/36

— 28 —

 Tymczasem Rykoń biegle przeczytał list Bronieckiego i rzekł do Magdy:
 — Powiedzcie panu waszemu: będę. I dajcie objaśnienie, jakoście mnie zastali w polu przy kosie, więc że na list pismem odpowiedzieć nie mogłem.
 — A chybabyście patykiem, w czarnej ziemi umaczanym, pisali na koszulce oto tej panny — wtrącił Bembenista i zaśmiał się, ale sam tylko, bo inni słuchali uważnie, co dalej powie Rykoń.
 — I powiedzcie jeszcze, że ja sam od siebie radził będę, bo między sąsiadami są nieuświadomione i ciemne, a ja plenipotencji od gromady nie mam. Spamiętacie?
 — Cobym nie miała spamiętać? Przyjedziecie i powiecie sami, jaka wasza rada.
 — Dobrze i tak — machnął Jan ręką.
 Magda dodała zalotnie:
 — A teraz jedzcie, gospodarzu, bo wam te kawalery całą jajecznicę sprzątną.
 I szukała oczyma, o coby tu otrzeć łyżkę, którą dopiero co jadła. Ale Rykoń wyciągnął rękę:
 — Nie chcecie już? to dawajcie łyżkę.
 I jadł nią bez wszelkich pozorów wzruszenia że łyżka zachowała jeszcze trochę ciepła i śladów ust pięknej dziewczyny.
 Magda przyglądała się Janowi i myślała:
 — Jakiś człowiek z kamienia...
 Dopiero gdy przejrzało dno garnków, ozwał się Fudała, chłop przemyślny i nieco leniwy, dla przedłużenia odpoczynku:
 — Oj, dobrze mówicie, gospodarzu, że naród nasz ciemny! Nie wam to być wójtem, zamiast