Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/52

— 44 —

 — Co? może Godziembę?!
 — To znowu nie — zaprzeczyła Magda.
 — Więc któregoby? gadajże!
 — Już chyba... Jaśka Rykonia.
 Manieczka zastanowiła się głęboko nad wyborem pokojówki i orzekła poważnie:
 — Ładny chłop, ale bez wąsów i tak zaciska usta, jakby nie chciał zębów pokazać. — Czemski ma ładniejsze usta i te wąsiki muszą być, jak z jedwabiu.
 Zasłuchały się teraz obie. Mówił Godziemba jasno i twardo o koniecznej potrzebie domu ludowego dla Mielna, które dotąd nieposiada sali zebrań, ani sklepu spożywczego, ani nawet porządnej szkoły. Obliczał koszt budowy, wyrażał nadzieję, że tak ludna i bogata wieś łatwo zniesie składkę z morgi; obiecywał też pożyczkę bezprocentową z funduszów ziemiańskich, którymi rozporządzał, i plany gmachu darmo. Czuć było, że mówi na podstawie cyfr pewnych i pełnomocnictw, które posiada.
 Gdy skończył, pan Drobiński zaczął się spierać o wymiary rozmaitych izb i o ich użytek, na co znowu odpowiadał pan Młocki, że trzeba upewnić się najprzód o zgodzie samych Mielniaków, a zatem wysłuchać ich zdania. Znowu Drobiński obstawał przy nakreśleniu uprzednio doskonałego projektu. I trwała przez pewien czas dyskusja dość jałowa.
 Dziewczęta za kotarą przestały uważać i powróciły do rozmowy między sobą.
 — Jak myślisz, Magdusiu, czy Mielniacy chcą tego domu?