Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/69

— 61 —

że Czemski, zamiast się obrazić za swego karbowego, zapytał pogodnie:
 — To pani zna i włościan okolicznych?
 — Dlaczegóżbym ich znać nie miała?
 — Bo daleko z wielkiego dworu do chat.
 — Parę wiorst, albo kilka kroków. Mamy Wszędzie włościan około siebie.
 — Służących.
 — Służących i sąsiadów. — Czy pan myśli, że ja nie jestem... postępowa?
 — Nie zgadłbym... ale skoro pani zapewnia... — skłonił się Czemski z uśmiechem pobłażliwym.
 I zwrócił się do pani Kary, z którą w parze Poszedł naprzód.
 A Leśniowolski, jakiś naraz ukontentowany, towarzyszył pannie Bronieckiej, ociągając się coraz bardziej za tamtą parą. Gdy się nieco oddalili, uczynił cichą uwagę:
 — Ten pan jest trochę zarozumiały...
 — Ma rację — odparła Mańka.
 — Jakto?
 — Bo tak.
 Leśniowolski przymrużył oczy z dystynkcją i, korzystając z wyższości swego wychowania, gładko i uśmierzająco zaczął mówić:
 — Tak, on jest ludowcem i ma naturalnie w głowie mnóstwo teoryj o ludzie. Ale żeby stosować je praktycznie, trzeba, tak jak pani i ja; jak my wogóle, szlachta zrośnięta z wsią znać ten lud. Ja na paru folwarkach, które mi rodzice oddali, starałem się zaprowadzić najlepsze stosunki z ludem. Rozszerzyłem ich mieszkania, założyłem ochronkę...