Strona:Józef Weyssenhoff - Gromada.djvu/83

— 75 —

 — Powiedzcież i wy, jak tam było w Sławoszewie? — Kiedy już profesor wie wszystko od Goździka i innych —
 — Ale niby... jaka atmosfera, jaki dwór, jakie przyjęcie?
 Czemski odetchnął: będzie można mówić wreszcie o czemś ludzkiem, mniej zaprawnem nienawiścią.
 — Jaka atmosfera? — zaczął — życie wiejskle, duża kultura ekonomiczna — — oprócz włościan zebranie ludzi typowe, myślące o swoich dochodach i o zabawie. Wiesz pan przecie, kto był — — Nie brakło i księdza.
 — Ksiądz? był i ksiądz?! — nie mówiono mi o tem!
 — Przyjechał już po obradach proboszcz Mlecz. Ale cały czas tylko jadł, pił i grał w karty.
 — No, to jeszcze mniejsza — uspokoił się Owocny — był na swojem miejscu.
 — Poznałem też parę pań, dwie ładne: panią Karolinę Drobińską...
 — Wiem, wiem! — — Ja ich przecie znam wszystkich! Bywałem u nich, chciałem z nimi pracować, ale kiedym się przekonał, co to za jedni, że zawsze pójdą za podszeptem swego interesu klasowego, porzuciłem ich i stworzyłem własny kierunek... Znam ich, znam! — — Ta Drobińska, żona kretyna, klerykała.
 — Dobrze — odparł Czemski — to on taki, ona przecie nie jego krewna z urodzenia.
 — Przypuśćmy, że inna, A druga ładna która?
 — Córka Bronieckiego, już dorosła.