Strona:Józef Weyssenhoff - Hetmani.djvu/105

 — Ależ, stryju, nie jestem pijany!
 — Drugi raz cię widzę tego lata w stanie zamroczonym, który przystoi tylko ludziom słabym i niezadowolonym ze swych działań.
 Zaczęła się znowu reprymenda, nie proporcjonalna do moich wykroczeń. Nie buntowałem się jednak. Po chwili Piast zapytał uroczyście, jakby chodziło o materję status:
 — Chciałeś jeszcze coś jeść, czy pić?
 — Gdyby nie stryj, napiłbym się kawy i kieliszek konjaku.
 — Więc te pieniądze, które miałeś użyć na dosycenie swego sybarytyzmu, daj dzisiaj na sprawę ogólną, — n. p. na oświatę ludową. Częstowałeś mnie przecie winem — poczęstuj lud kilku dobremi elementarzami.
 — Ależ z największą przyjemnością. Tylko nie mogę wiele, jestem u schyłku podróży...
 — Daj cenę kawy i koniaku.
 Wyjąłem z kieszeni pięciomarkówkę i podsunąłem ją, z pewnem zażenowaniem, chudemu i nic nic jedzącemu towarzyszowi.
 — O, nie! ja się nie zajmuję zbieraniem składek. Znasz przecie organizacje i osoby?
 Zawstydziłem się i uradowałem zarazem.
 — Policzę pieniądze po zapłaceniu hotelu. Może będę mógł dać więcej.
 — Daj, ile możesz. Nędzy jest tyle! — a duchowej więcej jeszcze, niż materjalnej.
 Nadmieniłem, że wszystkie nasze składki, jawne, czy tajne, idą żółwim krokiem, bo właśnie tylko ludzie mniej zamożni myślą o sprawie ogólnej.
 — Tymczasem jest tak, ale będzie inaczej — odrzekł Piast z przekonaniem. — Gdy zachodziła potrzeba,

93