Strona:Józef Weyssenhoff - Hetmani.djvu/138

je. Śmiech zaś pozostał ten sam, dźwięczący ironją i zmysłowością.
 — Panie Sworski! ja nie jestem z dyplomacji. A gdybym chciała nią się bawić, to nie z panem. Myśmy przecie starzy przyjaciele? Zapomniał pan?
 — Według pani ostatniego rozkazu — zapomniałem.
 — Pomówimy jeszcze o tem — rzekła z nagłym smętkiem, który mi przypomniał jej oczy mieniące się z innych przyczyn. — Ale tymczasem mam dla pana bardzo realną propozycję — przywożę panu pieniądze.
 — Pieniądze?! — skoczyłem na krześle.
 — Nie dla pana — łagodziła pani Paugwitz zbyt obcesowy brzęk tego złota — ale od nas dla was — na wasze cele — subsydjum do dyskrecjonalnego użycia przez naczelników partji.
 — To wymaga porozumienia się z nimi, pani baronowa — ja tych pieniędzy nie podejmuję się im wręczyć.
 — Przecież miał pan zakładać dziennik? — lub zreorganizować istniejący? — — lub wreszcie na propagandę i agitację potrzebujecie — —? Nie jest to tymczasem wielka suma — 5000 marek. Możemy się zobowiązać do znacznie większych.
 — Pozwoli pani, że odpowiem jej dopiero jutro, albo przyślę kogoś bardziej upoważnionego.
 — To pan nic nie znaczy w partji?
 — Ach tak... jestem raczej sympatykiem...
 Wsparła podbródek o rękę, patrząc na mnie z wyraźną ironją:
 — Odkrywam w panu nieznane mi finezje: ostrożność tam, gdzie trzeba szczerości i bezinteresowność tam, gdzie trzeba brać.
 — Ale namysł w poważnej kwestji czyż nie przystoi?

126