Strona:Józef Weyssenhoff - Hetmani.djvu/141

liczył pan na mnie przez 48 godzin — dzisiaj zaś dziękuje Bogu, lub sobie — co pewniejsze — że się stało inaczej.
 — Wykład mojej ewolucji psychicznej — odrzekłem — zbliżony może do prawdy, ale pozbawiony wszelkich złudzeń. A żyje się także złudzeniami; są ono winem życia.
 — Szukajmy najprzód szkieletu realnego w sobie i w doświadczalnych przez nas objawach cudzego życia. A złudzenia o których pan mówi — to rozkosz fizyczna, która także bez szkieletu realnego nie obejdzie się.
 — Pani lubi filozofję?
 — Namiętnie! Nawet powiedział mi profesor Gans, którego często widuję... Ale poco to? — Lubię także — pasjami! — czuć w ręku ster losów wielkiej ilości ludzi, prowadzić ich tam, gdzie ja chcę. Urodziłam się na wielkorządczynię.
 — — Niech pani wypromuje barona Paugwitza na kanclerza państwa niemieckiego.
 — To bydlę!
 — Ha, przepraszam, nie przypuszczałem.
 — Tyle z niego pożytku, że ma stosunki u Dworu, których czasem także mi potrzeba.
 — To pani ma, jak widzę, bardzo szerokie plany?
 — Bardzo. Mówić o nich będziemy dużo, bo pan tu przecie jest na moje usługi?
 — Według sił i możności.
 — Mam także zamiary, które pana będą gorąco obchodziły. Chcę tutaj przyłożyć rękę do ostatecznego spełnienia waszych pragnień.
 — Sądziłem, że ojciec pani?
 — Działamy w zupełnem porozumieniu.

129