Strona:Józef Weyssenhoff - Hetmani.djvu/142

 — Więc może i te pieniądze... pochodzą w części od pani?
 — To nie, ani od mego ojca. Pieniądze spiskowe są zawsze bezimienne — trzeba o tem pamiętać — i pan musi wiedzieć?
 — Ach, ja nie jestem spiskowcem.
 — Doprawdy?! — — utkwiła we mnie spojrzenie zawiedzione, z odcieniem pogardy — pan tylko, jak artysta, przygląda się rewolucji?
 — Przestałem być artystą.
 — Więc czemże pan jest?
 — Sobą.
 Złączyła dłonie i zakołysała ramionami, bez odpowiedzi, ale zrozumiałem, że pomyślała o drobnej mej postaci moralnej. Ja przerwałem milczenie:
 — Ale pani się stała rewolucjonistką?
 — Czy mi w tem nie do twarzy? — rzekła, powstając znowu i obciągając na sobie chiton, a ręką szkicując z włosów niby czapkę frygijską.
 — Czapka nawet trochę czerwona — dodała, śmiejąc się do mnie gorącemi usty i oczyma, pozując znowu na posąg możliwie grecki i nagi.
 — Bogini Rozumu.
 — Już mi to powiedziano, ale właśnie chciałem od pana to usłyszeć.
 Poszła przed lustro, poprawiła jeszcze włosy, stanęła bokiem, to znowu frontem, aż się uspokoiła, usiadła i rzekła dobitnie:
 — Pan jest pierwotny (Vous etes un primitif).
 — No? dlaczego?
 — Bo pan myśli o mnie: ładna kobieta, ale bawi się w rewolucję, jak lalka.
 — Do połowy prawda.

130