Strona:Józef Weyssenhoff - Hetmani.djvu/148

 — Tak... ona może polskiego pochodzenia, ale u niej maniery inne.
 — Jak sobie chcecie. To jest pani, która nam dużo pomóc potrafi.
 — A ona pieniądze na strajk przywiozła? Spostrzegłem, że Hela nie powiedziała Tomiłowowi o oddaniu pieniędzy Heldowi. Więc się poczułem i ja do dyskrecji w tym względzie.
 — Pani P. mówiła, że nasi z Berlina gotowi zasilić nasz strajk i ona może w tem pośredniczyć.
 — Kiedy może, niech i daje. Strajk lada dzień.
 — Ja przyznam się wam, że niechętnie brałbym pieniądze dla partji z rąk damy.
 — A to co takiego? — zadziwił się Łukasz Nikitycz — pieniędzy na dzieło choć od czorta brać, nie to od takiej mileńkiej damy.
 — Już ona wie zapewne komu dać. Ma instrukcje.
 — Koniecznie, jeśli instrukcja. A ja, żeby ją znał, tak, jak wy, jużby pieniądze wziął. A to ona da jakiemu Żydu, choćby i Heldu.
 — Cóżby się stało, gdyby i Heldowi? Pieniądze pójdą zawsze na strajk.
 — Strajk wielki będzie, a pieniędzy mało.
 Po chwili dodał:
 — Ona córka Lorenza Latzkiego, Ekscelencji?
 — Tak jest.
 — Tak, ja już wiem. Latzki przysyła pieniądze, ale tylko Żydom.
 — Tu się mylicie, kolego. Najprzód pieniądze, które proponuje pani P., nie pochodzą od Latzkiego.
 — Wszystko równo — pieniądze. Jaż z wami tutaj. Jeżeli pieniądze będą, tak proszę mnie choć na sto głów przez dni dziesięć.

136