Strona:Józef Weyssenhoff - Hetmani.djvu/164

 — Nie trudno. — Jak jego familja?
 — Wojciech Piast.
 — On tu? — nu, nie mówiono. — — On wszak nie z naszych, on pan, kniaź?
 — Jeżeli go znacie, to musicie wiedzieć, że to wielki rewolucjonista.
 — Znać ja jego nie znam. Słyszał. Cóż on taki wielki?
 Charakteryzować tu naprędce pana Piasta nie chciałem. Powtórzyłem tylko:
 — Wielki, odwieczny rewolucjonista.
 — A kogoż on zabił?
 — No... był w powstaniach, na wojnie...
 — Inna sztuka. — — On wam tu potrzebny?
 — Zawsze potrzebny. A także trochę mój krewny.
 — Isz, kakoj! — z kniaziami krewny. — A mnie wszystko równo, czy on kniaź. Byli i u nas kniazie dobre, Krapotkiny! — niczego sobie po części teorji. Tylko już nam dzisiaj trzeba innych. Broszury drukować w Londynie, w Zurychu — głupstwo! Rączek potrzeba — wo — na dzisiaj.
 Rączki ma sam jak ze stalowych wężów splecione.
 — Prawdę powiedzieć, wy nie rewolucjonery. Wam tylkoby awtonomja, szkoły, biały orzeł na ratuszu, piosenka, a potem — choć i biurokracja na polski ład. Co innego u nas dzisiaj na rozumie.
 — Przecie idziemy z wami, za naszą i waszą wolność.
 — Tak — wy ludzie dobre, chcecie żeby każdemu był kąsek — ale nie to...
 — A czegóż wy ostatecznie chcecie? Przewrotu, żeby była nareszcie sprawiedliwość i porządek.
 — Porządek?! Plwać mnie na porządek! W porządku tak i rozkruszysz się, jak ziarnko żyta we mły-

152