Strona:Józef Weyssenhoff - Hetmani.djvu/169

 Hela przybrała jedną z tych póz kocich, w których celuje. Przysunęła swe krzesło zupełnie do mojego, zrzuciła pantofelki i bose stopy postawiła mi na kolanach. Skulona w kłębek, przejrzysta w cieniach lekkiego szlafroka, gładziła mnie obiema dłońmi po twarzy:
 — Chcesz, abym ci powiedziała, kim ty jesteś?
 — No, powiedz!
 — Jesteś bardzo miły, kochany, głupiutki, jak każdy Polak narodowiec. Kocham cię właśnie dlatego.
 — Tylko dlatego?
 — O nie; także za nasze... (tu już używa wyrazu, który jedynie my dwoje rozumiemy).
 — I tylko za to, moje Heli? — pytałem rozmazgajony.
 — A zacóżby jeszcze?
 Cofnęła nerwowo swe cztery łapki i usiadła sztywniej.
 — Nie mogę cię przecie kochać za twą wartość konspiracyjną. W tem jesteś do niczego.
 Zniecierpliwiłem się:
 — Tak, bo tybyś chciała, żebym raptem stał się twoim agentem politycznym w Warszawie.
 — Jakto agentem? — zmrużyła oczy złośliwie.
 — To jest: wykonawcą twojej woli.
 — A ty myślisz, że jesteś rozumniejszy ode mnie?
 — Wiesz co, że sprzeczać się, jak dzieci, kto ma więcej rozumu...
 — Owszem, to konieczne, abyś wiedział. Masz tam jakiś rozum do literatury, ale życiowego rozumu ani za grosz.
 — Doprawdy?
 — Mierzysz wszystko niby sumieniem, które nie jest tobą, tylko zbiorkiem różnych morałów nauczonych. Taka sumienność jest synonimem słabości.

157