Strona:Józef Weyssenhoff - Hetmani.djvu/170

 I tak dalej. Naturalnie było to powiedziane pół żartem, pół z gorączki w sprzeczce. Nie biorę tego bardzo na serjo.
 Jednak sprzeczki zdarzyły się parę razy w tym tygodniu, bo Hela, choć rozkosz sama, jest trochę zarozumiała i despotyczna.
 Miałem nieszczęście przejść przez kilka ulic z panną Czadowską. Hela nie mogła nas widzieć, więc ktoś jej doniósł. Kto? — dotychczas nie wiem.
 Przyjęła mnie tak lodowato, żem wspomniał mój wyjazd niegdyś z Berlina i wogóle wydała mi się Hela obcą i nieznaną. Nie zapierałem się, widząc, że jest dokładnie powiadomiona, nie poczuwając się zresztą do najlżejszej winy.
 — Więc pan odważył się mnie obrazić?
 — Nie, pani, bynajmniej.
 — O tem ja będę decydowała, nie zaś pan ze swoją towarzyszką zabaw pozabiurowych.
 — Panna Czadowska jest moją koleżanką, urzędnikiem.
 — I markietanką waszą obozową.
 — Nie spodziewałem się, aby pani chciała ubliżać kobiecie biednej, pracującej i wzorowo uczciwej.
 — Ach tak? będzie jej pan bronił? Nie wobec mnie, proszę. Bądźcie sobie szczęśliwi we dwoje, bez mojej wiedzy.
 — Powtarzam, że jest to mniemanie błędne i niegodne pani.
 — Znowu ja sądzić będę o tem, nie pan. Ta jakaś panna mi się nie podoba — i basta.
 W tym tonie rozmowa przydłużyła się niepomiernie i zatruła parę godzin naszych. Zazdrość rozumiem w kobiecie kochającej, jednak nie taką, która ma swe

158