Strona:Józef Weyssenhoff - Hetmani.djvu/225

swe oczy niby obłąkane tajcm nem miłowaniem. A gdym skończył, westchnęła:
 — Tak... nie każdemu On się ukazuje... nie z każdym gada...
 — Ależ my byliśmy dawniej w bardzo dobrych stosunkach, rozmawialiśmy o wszystkiem!
 — Tak... dawniej.
 — A cóż teraz? bardzo zdziwaczał?
 — On? — nie. Pan się zmienił.
 — Nie tak bardzo znowu od czasu, jak mnie pani zna.
 — Ale On zna pana oddawna.
 — A więc... mówiliście o mnie?
 Panna Zofja zaczerwieniła się i nadąsała się, jak młody spiskowiec, złowiony na niewytrawności:
 — Proszę mnie tak nie badać...
 — Ja przecie w żadnym celu podstępnym... poprostu trzeba mi, serdecznie mi trzeba pomówić z tym starym stryjem.
 Popatrzyła mi w oczy uważnie i gorąco tak, jak rzeczywista krewna, przez Piasta.
 — Dobrze, jeżeli go spotkam, zapytam.
 Prawdziwie zacna dusza ta panna Zofja! I nawet bardzo ładna kobieta! Ale do energji i zmysłowego zachwytu pobudzają nas kobiety inne, pachnące grzechem; te zaś, czyste i „wzorowe“, budzą tylko przyjaźń i szacunek.
 Z panną Zofją muszę w każdym razie odnowić serdeczniejsze stosunki. Szkoda tylko, że nie mogę z nią mówić o rzeczach najbliżej mnie obchodzących. Bo co tam polityka! Gdyby nawet proroka spotkać, nie wymyśliłby innej recepty na nasze położenie obecne, jak ta: „przyszłość należy do silnych“. A myśmy słabi na wewnątrz i zewnątrz. Podejrzanych mamy aljantów,

213