Strona:Józef Weyssenhoff - Hetmani.djvu/232

 — Nie rozumiem, co pan mówi. Jestem urzędnikiem kolei, mam z sobą legitymację.
 Zapalczywą twarz oficera oblało widoczne rozczarowanie. Zmienił ton, ale jeszcze bardzo szorstko:
 — Pokazać! — zawołał.
 Obejrzał, dowiedział się nawet o moim „czynie“, rzucił moje papiery na ladę sklepową.
 — A z wami kto?
 — Robotnik z naszych warsztatów, Tomasz Kulik.
 I ten miał przy sobie książeczkę legitymacyjną i — na szczęście! — nie posiadał browninga.
 Widząc, że spudłował i zabrnął, oficer udał teraz przenikliwego:
 — A można panów zapytać, co wy tutaj po nocy, w zamkniętym sklepie?
 — Szliśmy do fabryki z interesem. Posłyszeliśmy strzały i wpadliśmy do tego sklepu.
 — Nu... zobaczym. — Aresztować ich tymczasem na miejscu!
 Podczas gdy żandarmi strzegli nas zbliska, oficer poszedł na podwórze, zawołał stróża, który zeznał, że nas pierwszy raz w życiu widzi i że musieliśmy wejść przez sklep, gdyż bramę trzyma zamkniętą. Przejrzał jeszcze listę lokatorów, zapytał, czy kto inny nie wszedł, kazał przetrząść sklep, widocznie pusty, i czując się sam śmiesznym, choć groźnym, wpadł w bardzo zły humor.
 Myśmy zaś stali przy ladzie, między żandarmami, drażniąco spokojni.
 — Puścić ich! — zakomenderował — możecie panowie wynosić się won stąd!
 Tak nareszcie znalazłem się z Kulikiem na wymiecionej zupełnie ulicy. Skierowaliśmy się ku znanej mi fabryce na Mokotowskiej, aby potwierdzić moje zezna-

220