Strona:Józef Weyssenhoff - Hetmani.djvu/233

nia. Po oddaleniu się o paręset kroków ujrzeliśmy, że oddział wojska i żandarmi opuścili sklepik i pocwałowali dalej. Widocznie znudziła im się daremna rewizja. Teraz my dopiero wyznaliśmy sobie wzajemnie nasze winy.
 — A naprawdę skąd to towarzysz idzie? — zapytałem Kulika.
 — Byłem na tej hecy.
 — Na wiecu? no i cóż?
 — Toby godzinę opowiadać. Wyszły kawały!
 — Opowiedzcie — przecie między swoimi — —
 — Kawały, mówię, nieopisane. Przyszliśmy kupą z Heldem i Krótkim, niby dopilnować postanowienia partji. Ale zwyciężyły huncwoty!
 — To jest ci, którzy nie chcieli strajku?
 — A któżby? narodowcy, psiawiary! I nie wytrzymaliby, bo nasi byli i z browningami i Held mocno gadał — żeby nie jeden między nimi stary — nie robociarz — szpicel, czy warjat?
 Wzruszył parę razy ramionami, jakby otrząsał się od przejmującego a niezrozumiałego wrażenia.
 — Któż to był taki?
 — Licho go wie! Dziad już, ale silny, w wiejskiej czapce, w płaszczu, mina nie dzisiejsza — — Prawił naturalnie trzy po trzy: że to hańba kłócić się między braćmi i synami jednej ziemi... Ładni mi bracia: narodowcy!
 — Ładni bracia i Żydzi! — wtrąciłem.
 Zachłysnął się Kulik w opowiadaniu:
 — To pan już wie, co się stało na końcu?
 — Co mam wiedzieć? Mów-że, towarzysz!
 — Od gadania tego dziada przeciwko strajkowi zaczęli i z naszych odzywać się: bo i racja! i przechodzić

221