Strona:Józef Weyssenhoff - Hetmani.djvu/243

dłem z nim do restauracji i poszukałem kąta mniej na widoku.
 — A do bufeciku nie łaska? — — Pan mnie nic wstydź się, ja i z generałami i z robociarzami, i takie szykarne z baletu znam panienki, że ha!
 Pocałował się w palce obrzydliwie lubieżnemi ustami — i sam wyglądał jak z baletu.
 — Niech nam tu przyniosą do stołu — odpowiedziałem — chciałbym z panem pomówić o ważniejszych rzeczach — więc żeby nie dosłyszano.
 — Można i o ważniejszych.
 — Jakoś wy tu, Rosjanie, coraz mniejszy udział bierzecie w ruchu... rozleźliście się gdzieś...
 — Każdy przy swojej robocie — odpowiedział Czeremuchin poważniej.
 — Jak który gdzie wyjedzie, to i przepada...
 — Łuka Nykitycz? — zapytał ten gładysz z błyszczącym przewrotnie uśmiechem.
 — Chociażby on; — nie masz pan od niego wiadomości?
 — Nu jemu trzeba pozwolić trochę nacieszyć się.
 Jakby żelazne szpony poczułem w sercu, gdy ten chłystek wymówił bezecny wyraz, i wiedziałem już zgóry, co mi powie. Ale zarazem zachciało mi się fatalnie czegoś dowiedzieć się i użyłem całej siły, aby opanować wzruszenie. Udałem obojętnego.
 — Każdy rad odpocząć po tutejszej łaźni. Ale on miał przywieźć broń.
 — On i przywiezie. Tylko jego zatrzymują parlamentarne stosunki z baronesą.
 — Może być? — odrzekłem spokojnie, choć zimny pot poczułem na skroniach — ale on tu potrzebny, nie tam.

231