Strona:Józef Weyssenhoff - Hetmani.djvu/62

bardzo subtelne, padły na kobietę, mogłem sumiennie odpowiedzieć:
 — Słowo pani daję, że żadnej kobiety tego rodzaju tutaj nie spotkałem i że wogóle żadna kobieta nie była przyczyną mego wyjazdu.
 — To już nie rozumiem — odrzekła z nadąsaniem — to — chyba pan uciekał... ode mnie?
 — Jakże można coś podobnego pomyśleć!
 Umilkła i przybrała wyraz twarzy uroczysty, trochę nawet pyszny, który już znam i którego nie lubię. Pozostaje i wtedy ładną osobą, ale banalniejszą — typową córką Ekscelencji. Jeżeli dba o promienność swej urody, powinna zawsze uśmiechać się i tak jakoś przebierać wargami i strzyc czarną rzęsą.
 Zbliżył się Paugwitz i, stojąc, zaczął rozmawiać z Helą.
 — Zasłania mi pan kapelmistrza, którego chcę widzieć — odezwała się do niego. — Proszę gdzieś usiąść.
 I spojrzała na moje krzesło, jedyne w pobliżu, które mogło być wolne, bo przecie Ekscelencji, ani ambasadorowej nie można było ruszyć z fotelów. Ja zaś chciałem już wstać, bom tu siedział od pewnego czasu bez przyjemności. Więc powstałem, mówiąc do Paugwitza:
 — Proszę pana — ja przechodzę do palarni.
 — Ależ nigdy!... albo siądziemy razem... wynajdę zaraz krzesło.
 Po chwili certacji Paugwitz usiadł, a ja odszedłem. W przyległej sali nie paliłem, nie czytałem gazety, tyłkom się rzucił w miękki fotel i snułem rozmyślania.
 Nie mogę mieć Heli za złe, że jest ciekawa, ale nie mogę też dać się jej za nos wodzić. — Cokolwiek

50