Strona:Józef Weyssenhoff - Jan bez ziemi.djvu/100

—   98   —

Bez obrazy prezydjum i bez uchybienia obowiązkom, czytuję w biurze gazety.
 — Poczekaj — to dopiero klasa wstępna; jest u nas dużo roboty dla zdolnych ludzi.
 Nagle Radomicki powstał od stołu:
 — Gadajcie tu sobie, zaraz powrócę.
 I poszedł ku oddalonemu stołowi, gdzie siedział sam jakiś pan średnio ubrany.
 — Do kogo on się tak wyrwał? — zapytał Jan.
 Odpowiedział Kryś wszystko wiedzący:
 — To dyrektor cukrowni.
 — Ach, prawda — dodała Wercia — był nawet kiedyś u nas.
 Jedzono tymczasem, co kto wybrał. Rozmowa pobrzękiwała rozstrzelona na drobiazgi. Sala, rojna o południu, świeciła teraz pustkami. Jakiś skrzypek na estradzie wygrywał somnambulicznie. Była to sztuka dla sztuki, bo nikt jej nie słuchał.
 — Strasznie jakoś głucho dziś w tym Bazarze — orzekła Dosia, zasłaniając ręką młodą paszczę, szczerze ziewającą.
 — Bo widzisz — jął tłumaczyć Kryś — z rozmnożeniem się naszych samochodów ustało prawie życie wieczorne w Poznaniu. Każdy z nas woli spać w swem dobrem łóżku, niż w hotelu, i na noc wraca do domu. Chyba że jakaś okazja: miesięczna kolacja w Resursie, bal trochę „select“ — coś takiego.
 Wysłuchano tego wykładu, który każdy znał napamięć, bez wzruszenia. Dopiero Dosia przerwała apatyczny nastrój: