Strona:Józef Weyssenhoff - Jan bez ziemi.djvu/105

—   103   —

 — Dzieńdobry, panno Dosiu. Cóż tennis? Będziemy grali?
 — Nie wiem — odrzekła sucho.
 — A Kryś gdzie się podziewa?
 — Nie widziałam go jeszcze.
 — Pójdę go poszukać — rzekł Skumin, uciekając pośpiesznie od tej konwersacji.
 Panna Tolibowska pozostała w bibljotece na swem krześle. Założyła nogę na nogę, po męsku, objęła dłońmi kolano i pokiwała poważnie główką strojną w krótkie, misternie utrefione pukle.
 — Ona go kocha — to pewne. — A on?...
 Następujące wskazówki potwierdziły ten domysł. Weszła panna służąca z oznajmieniem, że pani hrabina ma migrenę i nie będzie grała w tennisa.
 Znowu weszli do bibljoteki Jan z Krysiem, który, nigdy nie wątpiąc o wartości swego pomysłu, zakomenderował:
 — Podobno pani Wercia niezdrowa. No, to grajmy we trójkę. Ja trzymam swój court.
 — Nie — odrzekła Dosia — albo cały tennis, albo niech każdy robi, co mu się podoba. Ja nawet mogę dalej czytać.
 Krysia nie pociągała ta zabawa, której rzadko zażywał.
 — To ja pójdę opatrzeć tutejszą broń na bażanty, które mamy strzelać po obiedzie.
 — A idź.
 Skoro tylko Kryś się oddalił, Dosia rzekła do Jana: