Strona:Józef Weyssenhoff - Jan bez ziemi.djvu/112

—   110   —

parku naganką, złożoną ze strzelców służbowych. Wtedy towarzystwo myśliwych rozdzielało się na pary, po jednym mężczyźnie i jednej damie, jak do tańca.
 Przy którejś nagance, bardziej ocienionej, niż inne, pani Wercia znalazła się obok Jana.
 — Czy to dobrze, że stanęliśmy razem? — zapytał Skumin.
 — Doprawdy, śmieszny już jesteś — odpowiedziała pani Radomicka. — Czy mamy udawać, że się gniewamy? — Toby dopiero zwróciło ogólną uwagę.
 — Masz słuszność. No, więc starajmy się zabić jak najwięcej bażantów.
 — Nie dam ci zabić ani jednego, Janku. Gadajmy; tak mało możemy sobie powiedzieć w tłumie. Jeszcze ci Golanczewscy zwalili się dzisiaj nieproszeni. Otoczony jesteś aż trójką wielbicielek — siebie nie liczę. Ambroży uparł się ożenić cię przed końcem roku — patrzyła mu w oczy z uśmiechem niby wesołym, lecz badawczym.
 — Moja najmilsza! Ani mi się śni żenić — i tak znowu na rozkaz. Wogóle nie znam tych panien.
 — No, Dosię znasz już nieźle. Uważałam, że jesteś z nią na ty — od kiedy?
 — Od rana. Tak wypadło z rozmowy. Bo przecie ona rodzi się z Radomickiej, a moja prababka...
 — Tak, tak, wszyscy tu jesteśmy krewni. Ale... podoba ci się?
 — Bardzo — odrzekł Skumin tonem tak neutralnym, że Wercia nie zrozumiała, czy on mówi z zapałem, czy żartobliwie.