Strona:Józef Weyssenhoff - Jan bez ziemi.djvu/143

—   141   —

 — Daj już pokój! — Przyszliśmy tu, aby się bawić.
 Skumin zaś, po niedługiej chwili, uznał, że jego tu obecność jest mu nieznośna, a nadto niepotrzebna. Wstał i rzekł:
 — Muszę opuścić towarzystwo, gdyż jutro mam robotę w biurze od rana.
 — Brawo, brawo, Janku! — wołał Robert. — Punktualność przedewszystkiem. Praktykowałem ją zawsze i cenię w innych.
 Gdy tylko upewniono się, że Skumin opuścił lokal, zapanowało duże ożywienie między pozostałymi przy kielichach.
 — Zaintrygowałeś nas, Franiu — rzekł Kryś — powiedz, kto była ta dama?
 — Nie powiem, skoro tamten mówi, że lekko rzucamy posądzenia.
 — Ale powiedz, przecie jesteśmy między sobą.
 — Niema tu żadnego właściwie jej krewnego — stwierdził Franio — no więc powiem wam. Choć widziałem ją okrytą płaszczem, tylko przy wsiadaniu do samochodu, na odjezdnem, była to, mojem zdaniem, na pewno pani Wercia Radomicka.
 — Bój się pan Boga! Toć przecie niepodobna! — krzyknął Golanczewski.
 — Całkiem podobna, łaskawy panie. Ten sam wzrost, ruch...
 — Wielka mi nowina! — rzekł teraz Kryś. — Bywałem w Gdeczu tego lata, a ile razy byłem, był