Strona:Józef Weyssenhoff - Jan bez ziemi.djvu/148

—   146   —

 Wercia spotkała wkrótce Skumina w hall’u Bazaru, gdzie mieszkał na piętrze. Był dziwnie zmieniony na twarzy i nieczuły.
 — Chodźmy do twego pokoju.
 — A nie! Dość już tego. Jest tu jakaś banda, która nas śledzi. Idźmy do „Warszawianki“. Tam teraz będzie pusto.
 Poszli zatem do pobliskiej kawiarni i usiedli w kącie.
 — Cóż więc się stało? Jakie plotki?
 — Poznano nas w tej przeklętej karczmie na Sołaczu. Widzisz, to są twoje pomysły znikania z Gdecza bez uzasadnionego powodu i szukania kryjówek. Ta ostatnia wyprawa może zburzyć całe nasze... porozumienie.
 — Janku! Mówiłeś dotąd: nasze szczęście. I zaraz ta mała eskapada ma je zburzyć?
 — Całe miasto mówi o tem.
 — Jakto: całe miasto? Kto naprzykład?
 — Robert Tolibowski ostrzegał mnie, żebym był ostrożny, bo Ambroży jest zazdrosny.
 — Ambroży zazdrosny! Mój Boże!
 — A ten głupi Franio Gozdzki robił do tego dowcipne aluzje w knajpie, przed licznymi słuchaczami i w mojej obecności.
 — Cóżeś mu na to odpowiedział?
 — Że mu się przywidziało. Nie mogłem dać mu w twarz. Najgorsze, że plotka szerzy się w klubie, w Bazarze i może dojść do uszu Ambrożego.