Strona:Józef Weyssenhoff - Jan bez ziemi.djvu/150

—   148   —

dym razie nie poproszę o zagranie tej komedji! — rozśmiał się szyderczo.
 — Więc co mamy zrobić?
 — Zaprzeć się w pień, jeżeliby doszło do formalnej interpelacji ciebie, lub mnie. A dla stłumienia plotek — oddalić się od siebie na czas dłuższy.
 — Straszny jednak z ciebie egoista, Janku!
 — Dlatego, że myślę o naszym wspólnym losie? Przecie ja, opuszczając te kochane strony — i ciebie, Werciu — nie uczynię tego z lekkiem sercem, ani na tem nie zyskam. Zrobi się to dla twojej reputacji.
 — Ach, reputacja! Sama reputacja nie żywi serca.
 — Trzeba też pamiętać, że się winno coś Ambrożemu.
 — Tak, winnam mu. — Ale on nie dba o mnie. Przekonałam się choćby przed chwilą: widział mnie zatroskaną, rozżaloną i nie chciał mi pomóc, ani ze mną gadać. Poszedł na swoją sesję, będzie tam aż do nocy.
 — Jakto? okazałaś mu rozżalenie — troskę — o co lub o kogo?
 — O ciebie, że masz zamiar wyjechać.
 — I chciałabyś, żeby on mnie jeszcze zatrzymywał, zamiast iść na bardzo ważne posiedzenie, które zwołał? — On nie mógł inaczej postąpić.
 — Widzę, że go bardziej kochasz, niż mnie.
 — Oj, kobieto! kobieto! Gdzie tu logika? Czyjeż „kochanie“, jak mówisz, poświęciłem dla czyjego, gdy były sprzeczne? Chyba jego dla ciebie?
 — Tak, to było dawniej.