Strona:Józef Weyssenhoff - Jan bez ziemi.djvu/156

—   154   —

 Jan Skumin, osiedlony przecie w Poznaniu, zdawał się wogóle unikać z nią spotkania. Dosia była z całego ostatniego pobytu w mieście wcale niezadowolona i zabierała się do powrotu na wieś, gdzie ją czekały normalne zajęcia gospodarskie. Gdy już zbierała manatki, spotkała na korytarzu hotelowym Skumina.
 — Jak się masz, Janku! Ładnie to, żeś nie znalazł przez kilka dni ani chwili na rozmowę z nową kuzynką? Mieszkamy przecie w jednym hotelu.
 — Wiem — i stanąłbym nieraz na twojej drodze, gdyby nie jadowite plotki, które mnie gnębią. Doprawdy, obrzydł mi już ten Poznań!
 — Mówisz, jak kapryśna panna. To mnie wolno, nie tobie. Ale co za plotki? Opowiedz.
 — Niepodobieństwo, Dosieńko. Zresztą dojdą one i do ciebie, bo krążą szeroko.
 — Tem większy powód, abyś mi je opowiedział. Czy dotyczą one i ciebie?
 — Mnie — i innych.
 — „Innych“ — to znaczy: Werci.
 — Może i Werci. Mam tego zupełnie dosyć. Wynoszę się do Warszawy.
 Dosia spoważniała:
 — A o takim projekcie przełomowym nie uznałbyś za stosowne rozmówić się ze mną?
 — Ach, moja kuzyneczko! O czembym ja z tobą nie mówił, gdybym był nie tak zawikłany...
 — Poczekaj — pomówimy. Chodź do mojego pokoju.