Strona:Józef Weyssenhoff - Jan bez ziemi.djvu/158

—   156   —

 — Zdaje się, że nie... Tylko w tym kierunku leży największe niebezpieczeństwo — i największa twoja wina, Janku.
 Skumin poczuł podziw dla tej niby lekkomyślnej panny, która wpuszcza mężczyzn do swego pokoju, a ma zmysł moralny tak trafny i wytrawny. Odpowiedział, cedząc wolno wyrazy:
 — Gdyby to, co mówią, było zgodne z rzeczywistością, miałabyś słuszność, Dosiu.
 — Cieszę się bardzo — odrzekła — że zgodnie się na to zapatrujemy. No, ale Wercia... czy zrozumiała to również?... Czy zaprzestaliście?... Czy już nie spotykacie się?...
 Widząc niezwykłe zakłopotanie Dosi, Skumin odpowiedział pośpiesznie:
 — Jesteśmy zawsze w przyjaźni, naturalnie. Ale gdy sprawa wzięła taki obrót, przyznam ci się szczerze, że odsuwam się od Werci — nawet uciekam, zwłaszcza po ostatnim epizodzie, który nie wiem, jak zażegnać.
 — Jakim epizodzie?
 — Może znasz go, bo właśnie temi dniami wieść się o nim rozeszła, a słyszałaś już tyle?
 — Nie wiem.
 — O tej wycieczce do karczmy na Sołaczu?
 — Nikt mi nie mówił.
 — Przyszło Werci do głowy wyjechać gdzieś za miasto wieczorem, aby się rozmówić dowoli, bo już wszędzie ścigały nas spojrzenia podejrzliwe, w Gdeczu i tutaj. Więc pojechałem z nią zamkniętym samo-