Strona:Józef Weyssenhoff - Jan bez ziemi.djvu/176

—   174   —

 — Żarty nabok, to ci się nie udało. I zmienia to gruntownie historję Janka z Wercią.
 — W tym wypadku zmienia. Dzisiaj już cały Poznań mówi o mnie, nie zaś o Werci, jeżeli wogóle jeszcze mówi.
 — Więc powiedziałaś to komuś i w Poznaniu?
 — Powiedziałam przedewszystkiem Franiowi Gozdzkiemu.
 — Na miłość Boską! Przecie to on sam, w mojej obecności, puścił tę plotkę o Werci!
 — Tak, ale domyślał się tylko. A teraz, kiedy się dowiedział, mówi, że to ja byłam. Zdaje mi się, że nikt nie wziął tej mojej eskapady zbyt tragicznie. Cóż? — jestem wolna, a kto mnie zna, wie, że ze mną nic takiego nie da się zrobić.
 — I nie było tam między wami nic a nic?
 — Nic zupełnie. Na to mogę dać ojcu słowo honoru.
 — Ale to było w nocy?
 — No — zachłysnęła się Dosia, gdyż nie znała wielu szczegółów — jużci, że nie we dnie.
 — I kryliście się?
 — Nie wystawialiśmy się na pokaz.
 — Podobno miałaś na sobie jakiś wielki płaszcz, który cię całą okrywał. Czy ty masz taki płaszcz? Nigdy go nie widziałem.
 Dosi coraz trudniej było kłamać i komponować. Odrzekła niecierpliwie:
 — Czy ja tam już pamiętam, jaki miałam płaszcz! Chodzi o sam fakt.