Strona:Józef Weyssenhoff - Jan bez ziemi.djvu/179

—   177   —

o to, aby wieść przycichła, a zczasem została zapomniana.
 — Dobrze — ale my, Tolibowscy, musimy z tego pasztetu wyjść z honorem.
 Rozśmiała się Dosia:
 — To mamy razem: papa, ja i honor wychodzić z jednego pasztetu? Ogromny musi być pasztet.
 — Nie żartujmy, Doduś — sprawa jest poważna. Czy chciałabyś wyjść zamąż za Janka Skumina?
 — Gdzież tam! Właśnie z powodu ostatniej awantury bardzo mi się nie podobał.
 — Masz tobie! Z tobą nie można się dogadać. Z takiemi zasadami, czy metodami, nigdy zamąż nie wyjdziesz.
 — Może nigdy?
 — No, to ja działać będę na swoją rękę, nie pytając o twoje zdanie — zawołał pan Robert gniewnie. — Moja córka kompromituje się z kawalerem, zresztą przydatnym na męża; zażądam, aby kawaler oświadczył się o rękę mojej córki.
 — Tego mi papa nie zrobi! — zawołała żywo Dosia.
 — Owszem, zrobię. Winienem to sobie samemu.
 — Gotów papa sprowadzić nieszczęście!
 — Nieszczęście leży w twojem dziwactwie, Dodo. Zresztą niech się oświadczy, a ty możesz go nie przyjąć, jeżeliś taka mądra...
 Dyskusja tak się zaogniała, że oboje poczuli potrzebę rozejścia się tym czasem.