Strona:Józef Weyssenhoff - Jan bez ziemi.djvu/187

—   185   —

cunku nie rodzą się dzieci. — Tyle wiedziała o tych rzeczach stara panna. A coby to było za ożywienie i błogosławieństwo Boże w Gdeczu takie milutkie maleństwo! — Jeszczebym mu sama potrafiła czemś się przysłużyć — rozczulała się ciocia. I potrzebny tu przecie dziedzic wielkiej fortuny i zacnego nazwiska.
 Nie rozmawiała jednak o tem nigdy dotąd z Radomickimi. To też uczuła się niemal zaszczyconą, gdy Wercia zaczęła z nią pewnego dnia nader poufną konwersację.
 — Nie uważa ciocia, że coraz smutniej w Gdeczu?
 — Zima, moje dziecko. W zimie wieś zasypia.
 — Szóstą już zimę tutaj rozpoczynamy, a żadna nie była tak ponura. Mało kto już nas odwiedza, Ambroży coraz bardziej zajęty i jakiś obcy...
 Nie decydowała się ciocia potwierdzić krytykę ukochanego synowca i milczała. Wercia wybawiła ją z kłopotu:
 — Żeby tak dzieciaczek przybył do domu, byłoby zaraz weselej.
 — Ach, moja Werciu! Codzień Boga o to proszę.
 Obie panie przystępowały do trudnego tematu ostrożnie, z przystankami.
 Odezwała się znowu ciocia:
 — Od was tylko dwojga to zależy.
 — Ja pragnęłabym tego gorąco, ale nasze porozumienie z Ambrożym popsuło się od paru miesięcy.
 — Skądżeby? Dlaczego?
 — Przypuszczam, że te głupie plotki mogły dojść do niego i tak go do mnie oziębić.