Strona:Józef Weyssenhoff - Jan bez ziemi.djvu/188

—   186   —

 — Co za plotki? — przestraszyła się srodze drobna ciocia.
 — Nie słyszała ciocia? — Opowiadają o mnie, że ja z Jankiem Skuminem...
 Staruszka aż wstrząsnęła się z oburzenia:
 — Co za bezeceństwo!
 — I dlatego Janek nie pokazuje się u nas i wyjechał nawet z Poznania.
 — Ma tymczasem słuszność. Ale trzebaby przecie wybić z głowy Ambrożemu takie ubliżające ci posądzenie.
 — Nie, nie. Proszę cioci, aby o tem z Ambrożym nie mówiła. Może on nie wie... to jest: może nie doszły do niego te plotki.
 Panna Radomicka dawała w dalszym ciągu wyraz swemu oburzeniu:
 — Przecie to i Jankowi ubliża! Taki porządny chłopiec — i chce się żenić. — Ma się ku Dosi Tolibowskiej, a ona ku niemu.
 — A to znowu ciocia skąd wydobyła?
 — Tak, ze spostrzeżeń osobistych. Ale to inna sprawa. Trzeba najprzód, aby się Ambroży na ciebie nie dąsał.
 — Mogłaby ciocia coś czasem mu wspomnieć... o dziecku.
 — Moja Werciu droga! Ty masz wszystkie atuty, aby go namówić, a cóż ja?
 — Niech ciocia wspomni — zobaczymy, jak się on na to zapatruje.
 — A ty nie wiesz?