Strona:Józef Weyssenhoff - Jan bez ziemi.djvu/206

—   204   —

 Dosia poskoczyła raźnie do aparatu. Słuchała i odpowiadała głosem coraz bardziej zgorączkowanym.
 — ...Dobrywieczór... Jakto? — Od kiedy? — Czy jest lekarz? Dobrze, przyjadę... Pierwszym pociągiem.
 Tolibowski nasłuchiwał i krzywił się, myśląc: znowu jakaś przygoda, tylko nie ta, której oczekiwał.
 Nareszcie Dosia oderwała się od telefonu i zwróciła się do ojca:
 — Papusiu! Wuj Ambroży chory, niebezpiecznie chory! Chce mnie widzieć — to już pewno jest źle. Pojadę pierwszym pociągiem do Gdecza.
 Pan Robert cmoknął boleśnie:
 — To dopiero przyszło wporę! Już to rzeczywiście masz pecha do porozumień ze Skuminem.
 — Jakto: ze Skuminem? — Wuj Ambroży bardzo chory — słyszy ojciec?
 — No, biedny Ambroży, ale... mogłabyś tu doczekać przyjazdu Janka, choćby dla proporcji...
 — Właśnie dla proporcji wyjadę. Nikt mi tego za złe wziąć nie może.
 — Dziwne dzisiejsze panny — mruczał Robert. — Czeka tu na oświadczyny porządnego konkurenta, a kocha się w starym wuju.
 — Niech to sobie papuś wytłumaczy.
 Pierwszy pociąg wychodził stąd w nocy, a stawał na stacji Gdecza wczesnym rankiem. Dosia pobiegła do swego pokoju, aby przygotować się do wyjazdu.