Strona:Józef Weyssenhoff - Jan bez ziemi.djvu/261

—   259   —

 — Zapewne żyje — dawno tam nie byłem.
 — Jakto? — zadziwiła się pani Berta. — Ale przedewszystkiem, co pan tu porabia w Alejach?
 — Włóczę się.
 — Ja także. — Siadaj pan ze mną.
 Energicznym podrzutem usunęła się w prawo na siedzeniu. Skumin nie miał powodu wykręcania się, więc usiadł przy niej na lewo.
 — Przejedziemy się do Łazienek. Bardzo piękne są pod szronem.
 — Nie wiem tylko, czy puszczają tam samochody w zimie?
 — Mam flagę włoską — widzi pan? Puszczą nas.
 Pomknął samochód.
 Pani Canevari nawiązała przerwaną rozmowę:
 — Jakto? Nie wie pan, co się dzieje w Gdeczu?
 — Wiem... zdaleka. Radomicki był bardzo chory.
 — Słyszałam. A Wercia?
 — Wercia zapewne pielęgnuje męża.
 Lekki uśmiech przemknął po karminowych ustach pani Berty — i zmieniła konwersację.
 — Ale pan? — Bardzo się cieszę ze spotkania. — Nie mógł też pan nas odwiedzić, mieszkając w Warszawie?
 — Ach, pani! Nigdzie nie bywam. Pracuję w banku i w ministerjum spraw zagranicznych.
 — Brawo! — to się pan zbliża do nas, do „karjery“.
 — Dopiero od pięciu minut — zażartował Skumin, pochylając się zlekka ku pachnącym błamom futra pani Canevari.