Strona:Józef Weyssenhoff - Jan bez ziemi.djvu/279

—   277   —

 — Staram się myśleć praktycznie o swej przyszłości.
 — Z Zosią Golanczewską? — wystrzeliła Dosia jeden ze swych niespodziewanych szmermeli konwersacyjnych.
 Jan spojrzał w oczy jej uśmiechnięte przekornie.
 — Tak jak pani z Krysiem Ramułtowskim — odpowiedział z podobnym uśmiechem.
 Dosia nie stropiła się bynajmniej.
 — Jeżeli tak, to niegroźne. — Ja mam już nowego konkurenta.
 — Doprawdy? — Nie śmiem pytać o jego nazwisko.
 — Widział go pan ze mną w tańcu.
 — Taki elegant ogromnie z siebie zadowolony, jakby z Małopolski?
 — Ten sam i oczywiście jest z pod Przemyśla. Zaraz go pan pozna, bo właśnie przychodzi tu mnie szukać. Przyrzekłam mu mazura.
 Wspomniany elegant lustrował zapomocą monokla salę bufetową, a gdy dostrzegł, gdzie siedzi panna Tolibowska, posunął się do nich w tanecznych lansadach, osadził przed nią rumaka swej osoby i zawołał:
 — Panno Dosiu! Nasza godzina! — zaraz dadzą sygnał do mazura.
 Dopiero teraz zauważywszy, że panna siedzi obok młodzieńca godnego uwagi, przedstawił mu się:
 — Hrabia Bobrkowski.