Strona:Józef Weyssenhoff - Jan bez ziemi.djvu/281

—   279   —

przenosił uczestników i widzów w mniej barbarzyńskie czasy.
 Skumin stał bez pary w szeregach widzów. Przyszedł późno i nie wyrywał się wcale do tańców. Z kimżeby zresztą? Z Dosią, z którą miał najprzód do rozstrzygnięcia donioślejsze zagadnienia? Z Zosią Golanczewską, aby potwierdzić rozpowszechnione już plotki? Z wielu względów wolał wstrzymywać się od tańców.
 Poczuł raptem na ramionach dwie silne dłonie, obejmujące go ztyłu. Obrócił się prawie mimowolnie, gdyż dłonie te obróciły go również i rzuciły w męskie objęcia i w pocałunki z dubeltówki.
 — A tuś mi nareszcie, synku?! — wołał pan Robert Tolibowski rozpromieniony.
 Oglądał go z zadowoleniem:
 — Wcale grzeczny kawaler we fraku. Ale grzecznież to nie dać znać o sobie od przeszłego roku?
 — Ja miałem dać znać o sobie, czy strona przeciwna? — zawołał Jan żywo.
 — Przeciwna, nie przeciwna... — odrzekł Robert. — Widzę, że nie tańczysz? Chodźmy do bufetu.
 W sali bufetowej, prawie opróżnionej z powodu mazura, tańczonego w przyległej, przystąpił Robert do sprawy ważnej:
 — Piłeś już szampana?
 — Nie piłem.
 — To źle. Bal bez szampana, to jak polowanie bez prochu. — Kazimierzu! — zwrócił się do znajo-