Strona:Józef Weyssenhoff - Jan bez ziemi.djvu/283

—   281   —

 — A razem z niem jakąś Betsy, Dolly, lub inną Mabel amerykańską z dolarami?
 — O tem nigdy nie myślałem. — Ej, Janku, z ciebie też chimeryk. Masz tu wyraźne zadania, a idziesz szukać szczęścia za morzem.
 Wypił bez rozkoszy kielich szampana i zasępił się nieco. Dawnoby już przystąpił do rozmowy o córce, ale sam nie wiedział dokładnie, co ona myśli. Był znowu w Berlinie, a gdy powrócił do domu, porozumienia z córką i namowy stale mu się nie udawały.
 — Czy spotkałeś tu już Radomickich? — rzekł po chwili.
 — Spotkałem, rozmawiałem z nimi. Nawet Wercia przysłała mi sama zaproszenie na ten bal i dlatego przyjechałem.
 — To dobrze. Czegóż chcesz więcej?
 — Niczego więcej.
 — A czy widziałeś Dodę? — Prawda, że pyszna suknia? Sam dopilnowałem wyboru i wykończenia.
 — Bardzo ładna.
 — A dopiero Doda w niej — w tej sukni, czy obok sukni — co?
 — Piękna.
 — Cóżto? Czyś zlodowaciał tej zimy? Czy cię spaliły na popiół oczy warszawianek, żeś tak obojętny na wdzięki dawniej wielbione?
 — Nie jestem bynajmniej obojętny, tylko już nie wiem, czego się mam trzymać.