Strona:Józef Weyssenhoff - Jan bez ziemi.djvu/290

—   288   —

 — I pan senator z nami! Uczta kompletna! — skłonił się głęboko nad jego ramieniem.
 — A cóż, kochany? Póki oczy patrzą, trzeba świat oglądać. Cieszę się, że cię widzę.
 — Ja zaś podwójnie, bo mam pana poprosić o radę.
 — Służę ci zawsze, znaczy się, póki żyję.
 — Zdaje się, że będę miał zaraz pojedynek, czyli, że mnie poproszą o zadośćuczynienie, a ja na żadne ze swej strony ustępstwa się nie zgodzę.
 — No? Cóż takiego? — zapytał Chalecki troskliwie.
 — Możeby gdzieś na uboczu... bo tutaj w tłumie?..
 — Chodźmy do bufetu.
 Bufet na tym balu stawał się istotną salą obrad. Zaledwie usiedli w pustym kącie, zaczął Skumin:
 — Szanowny i kochany panie senatorze! Mawiał pan często, że ma dla mnie uczucie ojcowskie.
 — Bo tak i jest. Przyjacielem byłem i ojca twego, i jeszcze dziada, hrabiego marszałka.
 — Więc będę się spowiadał bez wszelkich niedomówień, równie z zajścia, jak z moich intencyj.
 — Słucham.
 — Jest tu na balu pewien Bobrkowski.
 — Poczekaj — to taka sobie szlachta z okolic Lwowa i Przemyśla.
 — Właśnie. Otóż ten pan zaleca się arogancko do Dosi Tolibowskiej.
 — A ona? — spytał ciekawie pan Dymitr.