Strona:Józef Weyssenhoff - Jan bez ziemi.djvu/296

—   294   —

 — Słychać, że obu odmówiła — dodał Bronisz.
 — Co też opowiadasz! — spierał się Golanczewski. — Mogła odmówić Bobrkowskiemu, ale nie Skuminowi. Wprawdzie zrujnowany, ale wielkie nazwisko, piękna powierzchowność i może mieć świetną przyszłość. — Taki „Jan bez Ziemi“, jak go nazwała moja żona, gotów jeszcze zostać królem.
 — W Anglji, i to nie dzisiaj.
 — Żart żartem, ale słyszałem, że przeznaczony jest na naszego posła w Ameryce.
 — To ty, Macieju, opowiadasz niestworzone rzeczy — wmieszał się znów Chwalibowski. — Jakie zasługi wprowadziłyby go na tak wysokie stanowisko?
 — W każdym razie jest w ministerjum spraw zagranicznych i został temi dniami przypisany do poselstwa amerykańskiego. To wiem.
 — Jako attache, to być może, ale to tytulik bez znaczenia. Właściwie jest on attache do spódnic naszych pań.
 — A dajże pokój tym starym plotkom. Już się okazały bezpodstawnemi.
 — No, niezupełnie — burczał uporczywie Chwalibowski.
 Zaległo na chwilę milczenie. Znów się ktoś odezwał:
 — Podobno Bobrkowski ciężko ranny?
 — Słyszałem, że owszem — lekko.
 Znowu milczenie. Wujaszki połknęły już wszystko i nie miały nic do przeżuwania. Ani duelantów, ani nikogo ze świadków nie było dotychczas w Bazarze,