Strona:Józef Weyssenhoff - Jan bez ziemi.djvu/320

—   318   —

wobec świadków nie dowiodę jemu, jak calem sercem zgadzam się na jego zamiary. — I pierwszy chyba raz w życiu czuję coś nowego: może ja go całować nie będę, ale on niech mnie całuje, jak chce...
 — Pii-uit? — zawołała czajka, jakby pytająco.
 — Tak, tak, ptaszyno; niech mnie całuje.
 Przyszedł ojciec zaaferowany. Stanął przy Dosi i dobył z kieszeni zegarek.
 — Dochodzi pierwsza. O drugiej powinni tu być.
 — Wiem, papusiu.
 — Tak, ale o której dać obiad?
 — Czy o tem dzisiaj myśleć! — Nie zaraz po przyjeździe, jeżeli wolno prosić. Trzeba się przecie trochę rozmówić.
 — Tylko nie rozmawiajcie zbyt długo, bo się znowu dogadacie do kłótni. A dzisiaj to już dzień decydujący.
 — Nie, papo, dzisiaj się nie pokłócimy — odrzekła Dosia uroczyście.
 — Liczę na to, córuchno. Bo już nie pora na figle. — Więc obiad damy o trzeciej, co?
 — Może lepiej o czwartej? My z Jankiem z pewnością nie będziemy głodni.
 — Więc o czwartej. Prałat lubi też zjeść dobrze i wporę, jak każdy prawy szlachcic. — Damy szampana.
 — Jak papa chce.
 — Tak, na pierwszy vivat. Obiad zaręczynowy urządzimy następnie huczniej, w Poznaniu.
 — Ach, poco to?