Strona:Józef Weyssenhoff - Jan bez ziemi.djvu/330

—   328   —

niała suknię w swoim pobliskim. Zapukał więc do jej drzwi. Otworzyła mu sama, ubrana już zupełnie, tylko leczyła twarz od śladów przebytych wzruszeń.
 — Wejdź, wejdź, Janeczku! Patrz — ja tu mieszkam.
 — Wiem, bo przyznać ci się muszę, Dosieńko, że już zwiedziłem ten pokój.
 — Jak? Kiedy?
 — Kiedym tu był przed Bożem Narodzeniem, a ty ode mnie uciekłaś. Papa mnie tu wprowadził.
 — Ach, ten papa! Ale tym razem wybaczam mu; przewidział trafnie: dzisiaj już i ten pokój jest twój, jak i wszystko, co moje.
 Jan już się zabierał do całowania, ale Dosia odsunęła się szybko:
 — Zmiłuj się, Janeczku! Patrz, jak ja wyglądam: i oczy, i usta, i te wypieki na twarzy! Wynoś się stąd lepiej na dół, a ja zaraz nadejdę.
 — Jak każesz. Tylko nie ustaliliśmy wcale, co mamy powiedzieć ojcu.
 — Mamy co opowiadać o sobie! — przestraszyła się Dosia.
 — O przyszłości! — rozśmiał się Jan. — Musimy przecie omówić termin naszego ślubu, który odbyć się powinien jak najprędzej.
 — A to naturalnie! Wszystko gotowe: jesteśmy my, jest ojciec, jest ksiądz...
 Mówiła niby żartem, ale z głębokiem przekonaniem do treści.