Strona:Józef Weyssenhoff - Jan bez ziemi.djvu/335

—   333   —

 Pan Robert z prałatem oczekiwali widocznie na wynik konferencji. Stojąc, przyjęli powracającą z ogrodu młodą parę.
 — Papusiu! — zawołała Dosia. — Nie jedziemy do Ameryki! Janek się zdecydował pozostać z nami i gospodarować w Radogoszczy.
 — No, chwała Bogu!
 — Tylko nasz ślub musi się odbyć prędko, zaraz, bo... to nam potrzebne... i potrzebne dla ministerjum... Niech Janek wytłumaczy...
 — Miałem za kilka dni jechać do Ameryki — rzekł Jan. — Trzeba to odwołać z jakiegoś bardzo ważnego powodu. — Powód ślubu będzie przyjęty, inne — wątpię. A nie chcę się poróżnić z mojem ministerjum.
 — Rozumiem; więc kiedyż chcecie, aby się od był ślub? Chyba nie jutro?
 — Najdalej za dni dziesięć.
 — I gdzie?
 — Gdzie już ojciec chce, byle prędko.
 — Zatem w Poznaniu. Ksiądz prałat wyrobi nam indult na skrócone zapowiedzi.
 — I ślub nam da kochany wujaszek prałat, który nas wyswatał — prosiła serdecznie Dosia.
 — Jestem na wasze usługi — skłonił się ksiądz Lipski.
 — Poczem — rzekł pan Robert, odzyskując zupełnie humor — uczta staropolska, bez której nawet błogosławieństwo Boże nie daje się odczuć należycie.

---