Strona:Józef Weyssenhoff - Jan bez ziemi.djvu/74

—   72   —

 — W każdym razie w Poznańskiem. Ale ja nie mam już matki oddawna — rzekła poważnie. — A papa mieszka czasem w Radogoszczy ze mną, lub beze mnie. Ja sama sobie radzę — dodała wcale nie lirycznie.
 — Radzi sobie pani w czem? Co panią najbardziej zajmuje?
 — Aha, to taki z pana jegomość? Mnie nic nie chce wyjaśnić o sobie, a o mnie chce wszystkiego się dowiedzieć?
 — Chytry ze mnie Litwin — odrzekł Skumin z udaną pokorą.
 — Znałam i takich. Ja znam dużo mężczyzn i znam się na nich. Prawią mi różne androny o sobie i o mnie, ale ja umiem rozróżniać.
 — Nie wątpię, nie wątpię, skoro pani zapewnia.
 — A pan należy, widać, do tych, którzy chcą kobiety brać na muchę.
 Jak ona się wyraża! — pomyślał Jan, a odezwał się głośno i poważnie:
 — W tem się pani myli. Nie działam nigdy podstępnie. Mam nawet wstręt do udawania, do fałszu...
 — Doprawdy? Ach, bo ja tak dziko niecierpię kłamstwa!
 Zabłysła w niej na chwilę jakby nowa istota. Promienna jasność w oczach, przedtem trochę zbyt mądrych; dobra słodycz w ustach, dotąd niby szyderczych. Teraz cała była piękna.
 Jan nie mógł się oprzeć olśnieniu: